Kinderen die liever van het andere geslacht willen zijn. Daar vind ik wat van.

Vooropgesteld, ik heb totaal geen problemen met transgenders. Of met homo’s, lesbiennes, biseksuelen, volwassen mensen die hun haar roze of blauw verven, goths, mensen met piercings, tatoeages… iedereen moet vooral lekker zichzelf kunnen zijn.

Ik heb dan ook in principe geen problemen met kinderen die liever van het andere geslacht willen zijn. Jongens die liever een meisje willen zijn, of andersom. Leven en laten leven, als ze maar gelukkig zijn toch.

De vraag is echter hoe ver je daar als ouder in mee moet gaan, zeker op jonge leeftijd.

Jongens in jurkjes naar school

Zo hadden we bij mijn zoontjes op de basisschool een jongetje in groep 3/4 dat liever een meisje wilde zijn.

Eerst werd alleen zijn haar wat langer, maar op een gegeven moment kwam het kind ook in jurkjes naar school en tegen de tijd dat het kind van school af ging sprak moeders hem voortaan aan als “haar”, “zij” en zelfs de naam was aangepast naar een meisjesnaam.

Normaal heb ik een duidelijke mening in #DaarVindIkWatVan, maar eerlijk gezegd weet ik in dit geval niet zo goed wat ik daar van moet vinden.

Zoals ik al schreef vind ik namelijk vooral dat iedereen zichzelf moet kunnen zijn, en moet doen waar diegene gelukkig van wordt. Maar om dat nou zo te stimuleren bij een kind van een jaar of 7… dat vind ik dan wel weer ver gaan.

Dan vraag ik me af of mama eigenlijk liever een dochter had gehad, en of de behoefte om een meisje te zijn wel vanuit het kind zelf komt…

Dan vraag ik me af of kinderen van die leeftijd echt al weten dat ze in het verkeerde lichaam zitten, of dat ze gewoon nog aan het spelen en ontdekken zijn. Dat hoort immers bij het leerproces, bij de weg naar volwassenheid.

Maar als je dan als ouder je zoon elke dag in een jurk naar school stuurt en hem echt als meisje gaat aanspreken… is er dan nog een weg terug? De berg die hij daarvoor over moet zal in elk geval ENORM zijn.

En wat vind jij ervan?